Αν μέχρι πριν από λίγα χρόνια έλεγε κάποιος ότι θα είχαμε δύο συνεχόμενες χρονιές με πολλές αξιόλογες εγχώριες δισκογραφικές δουλειές, σίγουρα δεν θα τον πιστεύαμε.
Και όμως, το 2008 και το 2009 αποδείχτηκαν δύο από τις πιο παραγωγικές χρονιές της «δικής» μας εγχώριας δισκογραφίας, παρά τα όσα προβλήματα αντιμετωπίζει γενικότερα η μουσική βιοτεχνία μας.
Ας μην γελιόμαστε όμως, δεν είναι υπεύθυνες οι «παραδοσιακές» μεγάλες (;) δισκογραφικές εταιρίες για αυτό το φαινόμενο, ειδικά όταν όπως πάνε τα πράγματα σύντομα ίσως αντιμετωπίσουμε το επικίνδυνο φαινόμενο ένας συγκεκριμένος όμιλος να κατέχει την πλειοψηφία των εταιριών, της διανομής, των πωλήσεων και ένα μεγάλο μέρος των μέσων προβολής. Ήταν οι Archangel, Inner Ear, Puzzlemusik, Cast-a-blast και Klik Records και κάποια ακόμα ανεξάρτητα labels όπως η Venerate Industries, η Sonic Playground, η On Stage, η Fuzz Overdose, η Blind Bastard και η Studio II που έχουν αναλάβει κυρίως το «βάρος» και την ευθύνη να προσφέρουν δισκογραφική στέγη σε μια φουρνιά πολύ καλών και ταλαντούχων μουσικών.
Και τα μηνύματα για το 2010 είναι σίγουρα ενθαρρυντικά με την Inner Ear να έχει προγραμματίσει ήδη 10 νέες κυκλοφορίες (tip for ’10: Μαριέττα ), την Archangel να έχει υποσχεθεί το πολυαναμενόμενο album των My Wet Calvin και το δεύτερο της Μόνικα μεταξύ άλλων, που ίσως συμπέσει και με μία νέα δουλειά της Sugahspank! φυσικά στην Cast-a-blast και της Νατάσσας Μποφίλιου και της παρέας της σε άλλο ύφος φυσικά, αλλά και το νέο album των ελεύθερων πια από την ΕΜΙ, Raining Pleasure, και τα ντεμπούτο albums των Liarbirds (το ακούμε αυτες τις μέρες και είναι εξαιρετικό!), των Μαύρο Κόκκινο και φυσικά δύο πολυαναμένομενες για εμάς νέες κυκλοφορίες από τους Sigmatropic και τους Burgundy Grapes. Όλα αυτά συν την όποια άλλη ευχάριστη έκπληξη που είμαστε σίγουροι ότι θα εμφανιστεί μέσα στους επόμενους 12 μήνες.
Εκτός από τους 15 παρακάτω δίσκους που ξεχώρισαν οι συντάκτες του mixtape.gr να σημειώσουμε και μία άλλη σειρά από αξιόλογους δίσκους που αξίζουν την προσοχή σας – μην τα ξαναλέμε: μην δίνετε και τόση σημασία στις όποιες λίστες, υποστηρίξτε τις εγχώριες κυκλοφορίες και κρίνετε μόνοι σας – όπως το δεύτερο album των Dustbowl, τις κυκλοφορίες της Low Impedance των Γιάννη Μουρτζόπουλου & Χρίστου Λάσκαρη και του Biomass, το πρώτο album στην Archangel των Callas και του Simon Bloom, τις προσωπικές δουλειές της Etten και του Νικήτα Κλιντ, τoυς Ίνφο, τους mainstream pop πια και καλά κάνουν Matisse, τους αμετανόητους Xaxakes του Γιάννη Νάστα, την επιστροφή των Μίκρο και των Marsheaux, τους βετεράνους Nightstalker, τους πιτσιρικάδες Rosebleed, τo EP- έκπληξη της May Roosevelt και τo αντίστοιχο κομιξάδικο των Autodivine και εκείνο των πιτσιρικάδων Exposed By Observers , αλλά και τρία albums που πιθανότατα θα ήταν στην 15αδα αν είχαν κυκλοφορήσει νωρίτερα και είχαμε προλάβει να τα ακούσουμε όπως τους αρμόζει, το σόλο του Βασιλικού, το ντεμπούτο των Zebra Tracks, και την "Ένωση" του Κ.Βήτα.
Με όλα αυτά, αν δεν ήταν το 2009 μία χορταστική φουρνιά, τότε είμαστε σίγουρα αχάριστοι… (να σημειώσουμε ότι στην λίστα περιλαμβάνονται και τρία albums που κυκλοφόρησαν στο τέλος του 2008, και τα αδικήσαμε στην περσινή λίστα). (Η.Π.)
1. The Last Drive – Heavy Liquid
(Happy Crasher / Blind Bastard)
Video: The Last Drive – Heavy Liquid promo
Ας σας προλάβουμε… Όχι, η πρώτη θέση που δίνουμε στο "Heavy Liquid" των Last Drive δεν είναι χαριστική. Ούτε τιμητική. Δεν είναι ούτε καν νοσταλγική. Είναι δίκαιη αναγνώριση ενός album που κυκλοφόρησε από τους Drive ύστερα από 15 χρόνια, για να τους θέσει και πάλι στην επικαιρότητα ως ένα δημιουργικό και ζωντανό συγκρότημα που συνεχίζει και προσφέρει σε αυτό που ονομάζουμε rock’n’roll, μακριά από τις όποιες περιστασιακές μουσικές τάσεις – πολλές φορές ανόητες – στις οποίες πέφτουν ορισμένοι (και δικοί μας) μουσικοί.
Το "Heavy Liquid" έδωσε νόημα συνύπαρξης και πάλι σε μία τετράδα μουσικών, οι οποίοι μπόλιασαν τις πορείες τους μετά την πρώτη περίοδο των Drive, στον ήχο του συγκροτήματος όπως αυτός ακούγεται σήμερα στα νέα 12 τραγούδια, που υπερήφανα στέκονται δίπλα στην ιστορικής αξίας πια δισκογραφικής ιστορίας του σημαντικότερου rock’n’roll συγκροτήματος που γεννήθηκε στην, καθόλου rock’n’roll χώρα μας. (H.Π.)
2. The Boy – Please Make Me Dance
(Inner Ear)
Video: The Boy – Εκπέμπω (live)
Δεν πρέπει κανείς να αμφιβάλλει ότι το Please Make Me Dance του The Boy (κατά κόσμον Αλέξανδρος Βούλγαρης), παρά τις μικροατέλειες και κάποια αδύναμα κομμάτια, είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους εγχώριας παραγωγής για το 2009. Ένα απεγνωσμένα βίαιο και θυμωμένο άλμπουμ τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά που, νομίζω, αποτελεί το magnus opus του δημιουργού ως τώρα είτε μόνος του είτε ως μέλος των Mary & The Boy).
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην εύστοχη και εν πολλοίς ειρωνική ενσωμάτωση π.χ της προσευχής ‘Πάτερ Ημών’ ή/και κομματιών του Θεοδωράκη και του Σαββόπουλου ανάμεσα στα τραγούδια του The Boy που γίνεται χωρίς να διασπάται η συνοχή ή να αποσυντονίζεται ο δίσκος ως σύνολο αλλά και στο δε μοτίβο του χορού που διαπερνά τον δίσκο ως ιδέα -φαίνεται άλλωστε και από τον ίδιο τον τίτλο του- και κορυφώνεται στο δηκτικό και καλύτερο όλων ‘Γιατί δεν χορεύετε ρεεε;’. (Λ.Κ.)
3. J Kriste, Master of Disguise – Girls, Ghosts, Gods
(Puzzlemusik)
Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις για τη φετινή χρονιά στην εγχώρια ροκ σκηνή ήρθε από την Κύπρο! Βέβαια το δεύτερο άλμπουμ των J Kriste, Master Of Disguise δεν είναι ροκ, ή καλύτερα δεν είναι μόνο ροκ. Στην ουσία είναι ένας ακουστικός δίσκος που κινείται περισσότερο στο χώρο της φολκ αλλά απλώνει τα πλοκάμια του σε ένα σωρό διαφορετικά φάσματα του ήχου της ροκ και όχι μόνο, από το έντεχνο ελληνικό μέχρι την electronica κι από το νεό κύμα των ’80ς πίσω στο ρομαντισμό των ’60ς.
Δεν διστάζει να ανεβάσει τις εντάσεις και τις ταχύτητες όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, να προσθέσει στο κλασικό ροκ σχήμα όργανα όπως το βιολί, το μπουζούκι ή το λαούτο (για να αναφέρουμε ελάχιστα μόνο από τα διαφορετικά όργανα που παίρνουν μέρος στο στυλιζάρισμα του ήχου), να φλερτάρει με το παρελθόν και να καθορίσει το παρόν με την ηχητική του νοοτροπία, να αφήσει το μυαλό του να πλανηθεί σε δάση όπως αυτό της φωτογραφίας στο εσωτερικό του εξωφύλλου, όπου νεαρές κοπέλες πηγαίνουν να καθρεφτιστούν στα δροσερά νερά του ποταμού που το διασχίζει…
Το σχήμα είναι βασικά το όχημα του Λευτέρη Μουμτζή που παίζει και τα περισσότερα όργανα, συμμετέχουν όμως 14 ακόμη μουσικοί, ανάμεσά τους και οι γνωστοί μας Αλκίνοος Ιωαννίδης και Μανώλης Φάμελος. Οι ηχογραφήσεις έγιναν σε Λευκωσία, Λονδίνο και Θεσσαλονίκη, προδίδοντας ίσως μια ανάγκη για τελειότητα στην αποτύπωση των ήχων, γεγονός αυταπόδεικτο κατά τη διάρκεια της ακρόασής του. Σπουδαία δουλειά από έναν μουσικό που είναι προφανές ότι έχει πολλά ακόμη να μας δώσει! (Μ.Μ.)
4. Κόρε. Ύδρο. – Όλη η Αλήθεια για τα Παιδιά του ’78’
(EMI)
Video: Κόρε. Ύδρο. – Πικρή Γεύση
Και μετά το ‘Φτηνή Ποπ για την Ελίτ’ τι; Εύλογη ερώτηση εδικά όταν νοιώθεις ότι με ένα δίσκο ένα συγκρότημα σου έχει ανοιχτεί και στα χει δώσει όλα και μάλιστα στην ίδια σου τη γλώσσα, χωρίς να ακούγεται ούτε γελοίο, ούτε υπερβολικά δραματικό όπως συνήθως συμβαίνει με τον ελληνικό στίχο. Κάπως έτσι όμως έχει και με το τελευταίο πόνημα των Κόρε Ύδρο ‘Όλη η Αλήθεια για τα Παιδιά του ’78’ τίτλος πολλά υποσχόμενος ,και τις υποσχέσεις του τις κρατάει, χωρίς να αλλάζει το μοτίβο του ύφους τους με αίσθηση όμως σαφώς ωριμότερη αλλά και σκληρότερη.
Βιογραφικοί στίχοι, δοσμένοι με απλότητα, τραγουδισμένοι φυσικά, στιγμές μαύρες μπλεγμένες με στιγμές μελωδικά φωτεινές, το ένα μετά το άλλο τα τραγούδια τους ξεδιπλώνονται στα αυτιά μου σαν ένα καλογραμμένο βιβλίο με πολλά κρυμμένα νοήματα, από το κινηματογραφικής αισθητικής Π+Μ=Κ-Μ έως το σκληρό ‘Εδώ μιλάνε για Λατρεία’ το υπέροχο ‘1.000.000 Χειμώνες’ και το καθηλωτικό δεύτερο hidden track.
Δίσκος για περιορισμένα γούστα και ‘ευαίσθητες ψυχές’, ναι όμως υπάρχουν πολλά περισσότερο στα τραγούδια τους από τυχόν θλίψη ή απελπισία και κάποιον που ψάχνει να ταυτιστεί με αυτά, οι Κόρε Ύδρο σου πετούν στα μούτρα ωμά τον παιδικό σου έρωτα, τους συμβιβασμένους της γενιάς των γονιών μας, τις φιλίες που έσβησαν, την ματαιότητα των ανθρώπων ώσπου να φτάσουν τα 40, σε φάσεις την ίδια σου την ύπαρξη, όλα αυτά ντυμένα με αξιόλογες μουσικές συνθέσεις , συνδυασμός που τους καθιστά τόσο μοναδικούς και αδιαμφισβήτητα νικητές στο είδος τους. (Ε.Π.)
5. Larry Gus – Stitches
(Cast-A-Blast)
Video: Larry Gus – Hearing The Words You Said
Είμαι σίγουρος ότι ο εγκέφαλος του Larry Gus δουλεύει με ταχύτητες όχι απλά μεγάλες αλλά εξωπραγματικές, ανάλογες με ‘κείνες που πιάνει επί σκηνής, προσπαθώντας να προλάβει τη λούπα να παίξει στην ώρα της και παράλληλα να συγχρονίσει πάνω της τις νότες τις φωνής του, και αντιστρόφως ανάλογες με ‘κείνες που πιθανόν φαντάζεσαι ότι κινείται γενικότερα στη ζωή του κρίνοντας από το ήρεμο και ολίγον τι flying high παρουσιαστικό του. Πιθανόν και γι’ αυτό η Cast-A-Blast να ήταν η καταλληλότερη λύση στην επιλογή νέα δισκογραφικής στέγης για το νέο του δημιούργημα.
Η ικανότητά του να δημιουργεί ένα απόλυτα οργανωμένο ηχητικό χάος είναι αυτό ακριβώς που συμπεραίνεις ακούγοντας και ξανακούγοντας το "Stitches", ένα δίσκο που αναπνέει και κρατιέται στη ζωή εξαιτίας της απόλυτης εξάρτησής του από τη λέξη samples. Τριάντα πέντε ο Θεός να τα κάνει κομμάτια, συναρμολογούμενα από δεκάδες ηχητικά υποστρώματα τα οποία οδηγούν σ’ ένα ψυχεδελικό, soul, hip-hop, electro-pop, γαρνιρισμένο με μπόλικο πειραματισμό και μεράκι απολαυστικότατο ακουστικό πιάτο.
Αν δεν κάνω λάθος κάπου εκεί στα πέριξ των προαστίων της Βαρκελώνης, που ζει πλέον ο Larry Gus, κατοικοεδρεύει και η αυτού εξοχότης του κου Prefuse 73, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα τα έβρισκαν μία χαρά οι δύο τους σε ένα split meeting! (Π.Π.)
6. Αλκίνοος Ιωαννίδης – Νεροποντή
(Universal)
Video: Αλκίνοος Ιωαννίδης – Είπα Να Ζήσω (live)
Αναμφισβήτητα, ένας από τους καλύτερους και ουσιαστικούς ελληνικούς (και ελληνόφωνους) δίσκους των τελευταίων ετών, από ένα καλλιτέχνη προερχόμενο από μια κορεσμένη πλέον «έντεχνη» σκηνή. Μετά από μια δισκογραφική απουσία 6 ετών, εξαιρουμένου του «Πού Δύσην ως Ανατολήν» με κυπριακά παραδοσιακά τραγούδια, ο Ιωαννίδης επέστρεψε με τη «Νεροποντή».
Στα χρόνια της απουσίας του μαθήτευσε στη Ρωσία μελετώντας κλασσική μουσική, ενώ συνέθεσε τη μουσική για θεατρικές παραστάσεις και μπαλέτα. Κι όσα έμαθε φρόντισε να τα εφαρμόσει στις νέες συνθέσεις του, δίνοντας μια αίσθηση κλασσικής μουσικής στις φόρμες των τραγουδιών, χειριζόμενος αριστοτεχνικά και ευφυέστατα το μουσικό λόγο, συνδυάζοντάς τα με στοιχεία της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής αλλά και με αναφορές στην τζαζ. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η συμμετοχή συμφωνικής ορχήστρας αλλά και φωνητικών συνόλων. Ο στίχος του υποστηρίζει ακόμα πιο έντονα τις συνθέσεις του, πότε σχολιάζοντας περιπαικτικά τις κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις, ενώ δε λείπει και ο έντονος αυτοσαρκασμός, που ισορροπεί τις βαριές κλασσικές φόρμες με μια εξαιρετική αίσθηση χιούμορ, αφήνοντας το δίσκο να ρέει μοναδικά.
Με αυτό το δίσκο ο Ιωαννίδης αποδεικνύει εμπράκτως την ανάγκη της ελληνικής σκηνής για πραγματικά σημαντικότερα πράγματα, την ανάγκη εξέλιξης των καλλιτεχνών, γιατί η λεγόμενη «έντεχνη» μανιέρα, έχει καταντήσει χειρότερη κι από τα σκυλάδικα. Ένας υπέροχος δίσκος και ένα ιδανικό «μάθημα» για πολλούς Έλληνες δημιουργούς και τραγουδιστές. (Χ.Φ.)
7. Mary & the Boy / Felizol – Timemachine
(Inner Ear)
Video: Mary & The Boy / Felizol – Are You Still Dancing Can Can? (unofficial – fan video)
O Θεός της μουσικής να έχει καλά τον Felizol που ανακατεύτηκε με το "Timemachine" και ίσιωσε την βάρκα των Mary & The Boy, που αν και συνηθισμένος σε πολλά και διάφορά κατά τα χρόνια ακροάσεων μουσικής, μου έφερνε ανείπωτη ναυτία στο πρώτο – επιμένω – κακό και πρόχειρο album, παρά το απίστευτα υπερβολικό hype εκείνων των ημερών.
Η συνεργασία του Felizol με τον Boy κυρίως, η οποία συνεχίζεται επίσης ευχάριστα δημιουργικά, καθώς και το χεράκι του Christian Vogel μας παρέδωσε ένα πολύ πιο ηλεκτρονικό και σύγχρονο album, ισορροπώντας τις υπερβολικές ερμηνείες της Mary, την οποία την χαρήκαμε πολύ περισσότερο στον "Κυνόδοντα" την φετινή χρονιά. Το κύκνειο άσμα ενός ντουέτου (ας ξεχάσουμε την ενοχλητικά αχρείαστη χορεύτρια των ζωντανών τους εμφανίσεων) που δίχασε μεν, αλλά χάρισε ένα πραγματικά πολύ καλό album, έως ότου ο Βούλγαρης παίξει μεγάλη μπάλα μόνος του στο "Please Make Me Dance". (H.Π.)
8. Blend aka Mishkin – Sudden death (A field guide)
(Cast-a-blast)
Video: Blend w/ Taki Tsan, Bnc, The Kidd, Elephant Phinix – Μάντεψε Ποιος Live at Music Day 09
Παρότι είναι περιορισμένες οι ελληνικές αναφορές στις μουσικές προσμείξεις του Blend τελικά το Sudden Death καταφέρνει να εκφράσει με τον απόλυτο τρόπο τους ρυθμούς της Αθήνας και ειδικά του πολυπολιτισμικού κέντρου της.
Ένα αστικό medley, με hip hop ρίμες (ελληνικές και ξένες) και χιλιάδες samples, με λέξεις που ακούγονται από ανοιχτά καλοκαιρινά παράθυρα και ξεχασμένες τηλεοράσεις. Είναι το soundtrack μιας βόλτας στην πόλη, στο θόρυβο και τη βρωμιά, στην πολυκοσμία και τη βία, στις χαλαρές μεσημεριανές στιγμές,, στα βραδινά ξέφρενα πάρτι και υπαίθριες συναυλίες (στα οποία ο Blend και η παρέα της cast-a-blast έχει αφήσει τα χρόνια τελευταία το στίγ
α τις). Με μια κουβέντα το Sudden Death είναι το Let’s get killed της Αθήνας και το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου ελληνικό album για το 2009. (T.Θ.)
Δείτε τα αγαπημένα μας Ελληνικά albums του 2009 στις θέσεις 9 έως και 15
Κείμενα/Επιλογές: Ηλίας Πυκνάδας, Μανος Μπούρας, Τάκης Θανόπουλος, Λευτέρης Κουσίδης, Ανδρέας Βιολάρης, Ευαγγελία Πανταζοπούλου, Ματίνα Παρασκευά, Χριστιάννα Φινέ.
