Μέρες σύγχυσης. Το διήμερο Τρίτη-Τετάρτη ήταν σχεδόν εξ’ολοκλήρου αφιερωμένο στις ελληνικές πειραματικές ταινίες και τις μικρού μήκους ταινίες. Επίσης έμελλε να αποδειχτεί το 48ωρο των μεγάλων διαφωνιών. Σιγά σιγά μου βγαίνει το παρατσούκλι του γερο-παράξενου εδώ πέρα. Γράφω και για να δικαιολογούμαι δηλαδή!
Ο Kame Koummando είναι αυτός ο φόβος του κάθε τρασά, η cultιά που όχι μόνο δεν έχει επίγνωση της κατάντιας της αλλά περνιέται και για σοβαρή, χωρίς να ανταμείβει όμως έστω τον κάφρο θεατή στην κλίμακα αργό μελαγχολικό πλάνο – καλτ ατάκα.
Ένα γεροραμολιμέντο ΟΥΚάς του μέλλοντος ταξιδεύει στη Βλαχοραχούλα του Σήμερα, χάφτει μύγες, ακούει χιπ χοπ, κοιτάει με νόημα τα στάχυα και κάπως, αδιευκρίνιστα, ξαφνικά, οργανώνει την Ένοπλη (Φασιστική;) Επανάσταση για να σώσει τη Χώρα από τους σατανικούς Οίκους Αξιολόγησης και την Τρόικα. Αυτό που από την περιγραφή ακούγεται ως well-intentioned τρασιά, ένα ελληνικό Terminator με Αγγελοπουλική ματιά τύπου, τελικά καταλήγει ένα υπερκουραστικό, αργό, ασυλλόγιστα προπαγανδιστικό και άστοχο πείραμα στο γύρισμα ενός (αχέμ) arthouse κοινωνικοπολιτικού scifi. [Πλήρες Κείμενο]
Σε ένα άλλο άκρο αυτών των προθέσεων στέκεται το πολυσυζητημένο και πολωτικό Higuita του The Boy. Ολοκληρώνοντας την προβολή, σιχτίριζα, δεν το κρύβω (υπάρχει well-documented ιστορικό των τουήτς εξάλλου). 60 και κάτι λεπτά μονότονης αυθυποβολικής αφήγησης ενός δηθενο-ψευτόscifi μελλοντο/καταστροφο/λογικού ανώμαλου, βίαιου και αιμομεικτικού έπους. Γυρισμένο με τα φτηνότερα μέσα και μετά περασμένο μέσα από κάθε πιθανή διεργασία περαιτέρω διάβρωσης της εικόνας, το λες και κινηματογραφικό instagram effect (με όσα συνεπάγεται αυτό αρνητικά και θετικά).
Είναι δυσκολο να προσεγγιστεί σαν ταινία, πειραματική ή μη, αλλά καλύτερα σαν ένα πρωτότυπο video art installation ή ένα πολύ ψαγμένο videoclip για τα (οκ, όντως) εξαιρετικά τραγούδια του Boy. Με αυτήν την σκέψη, δεν έχει καν νόημα να βάλω αστεράκια… Οι ήδη οπαδοί θα ενθουσιαστούν, οι υπόλοιποι ανυποψίαστοι το πιθανότερο να φύγουν από την προβολή (δικαίως) αηδιασμένοι. [Πλήρες Κείμενο] (-)
Το παράδοξο είναι πως αυτή η (και μπράβο του στην τελική) αμετανόητη δηθενιά έρχεται πακεταρισμένη ζευγαράκι με το απόλυτο εικαστικό λιώσιμο και προσκύνημα της εβδομάδας, το 35λεπτο The Capsule της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη.
Εδώ πάλι έχουμε κάτι που ξεκίνησε σαν video art installation παραγγελία για το Deste Fashion Collection και κατέληξε κάτι που υπερβαίνει τα επιμέρους στοιχεία του, το video art, το installation, την εικαστική τέχνη, το σινεμά, την μόδα. Η Τσαγγάρη εμπνέεται από την στοιχειωτική τέχνη της Aleksandra Waliszewska και μεταφράζει τον μύθο της Λερναίας Ύδρας σε ένα μελαγχολικό παραμύθι που ωρύεται με συμβολισμούς.
Σε ένα κάστρο στην Ύδρα κατοικεί ένα αρχαίο αθάνατο fashion monster (η Ariane Labed στο επιτέλους κάτι πιο ποπ και bitchy της καριέρας της – πόσο της πάει) και υποδέχεται τις αφίξεις 6 νεαρών κοριτσιών που τις επόμενες μέρες θα εκπαιδευτούν στους τρόπους της κακίας, θα δοκιμαστούν στην ταπείνωση, θα υποταχθούν, θα ανυψωθούν και θα μετα/(παρα)μορφωθούν. Bienvenu. [Πλήρες Κείμενο]
Η Αμαλία Μουτούση ως “Χαρά” στην ομώνυμη ταινία του Ηλία Γιαννακάκη παραδίδει μια αδιανόητα αλλοπρόσαλλη, ήρεμα παρανοϊκή και όμως καθ’όλα (ενάντια σε κάθε λογική) συμπαθητική περσόνα και ερμηνεία. Γιατί πως είναι δυνατόν να σε πάρει με το μέρος της μια (εμφανώς) σαλεμένη γυναίκα που μπαίνει σε ένα βρεφοκομείο και απαγάγει στα κρυφά ένα τριών μηνών βρέφος;
Η κάμερα στα πρώτα 2/3 της ταινίας παρακολουθεί στοργικά την Χαρά με το “μωρό της” κρέμονται εξ ολοκληρου πάνω στην τρομακτική δεινότητα της Μουτούση να συνδυάσει το στοργικό με το “Kathy Bates στο Misery”, μαζί με ένα ανεπαίσθητο “περιτριγυρίζομαι από ατάλαντους” – μόλις αρχίζουν να εμπλέκονται δεύτεροι και τρίτοι ρόλοι, ειδικά στα ιντερλούδια της εντελώς παράταιρης στην ατμόσφαιρα της ταινίας “πολύκροτης” δίκης-τσίρκο α λα “Ορκιστείτε Παρακαλώ”. [Πλήρες Κείμενο]
Οι βαλκανικές μικρού μήκους του Balkan Shorts Survey είχαν μόνο 1 και 1/3 standouts. Πως γίνεται;
To animated “Ornament of the Soul” χρησιμοποιεί ένα γλυκύτατο εύρημα – η ψυχή του κάθε χαρακτήρα εμφανίζεται μέσα στην αυτόνομη συχνά σκιά του σαν ένα περίτεχνο εργόχειρο του οποίου το σχέδιο μαρτυρά το ιδιαίτερο της ψυχοσύνθεσης του.
Το “Can I Drive Daddy” παίζει με το δέσιμο των παιδιών με τα παιχνίδια τους και πως αυτό παραλληλίζεται (πρόχειρα) στους ενήλικες και τις εμμονές των αντρών με τα αυτοκίνητα ή των γυναικών με το… τελεμάρκετινγκ.
Στο “House Party” μια μάνα επιστρέφει σπίτι από ταξίδι και μαθαίνει από τις παπαρόγλωσσες κουτσομπόλες γειτόνισσες για το επικό μυστικό πάρτυ που διοργάνωσε ο γιος της όσο έλειπε.
Τέλος, το “30-40-50” (και εδώ έρχεται το κλάσμα) περιέχει τρεις ασύνδετες μεταξύ τους μικρό(τερο)υ μήκους ταινίες για τις τρεις γυναίκες σε κρίσιμες ηλικίες, γραμμένες και γυρισμένες από νεαρές ρουμάνες σκηνοθέτιδες. Μια τριαντάρα στήνει ταινία καταδίωξης μέσα στο σουπερμάρκετ για να αρπάξει το τελευταίο μπουκάλι Ταμπάσκο. Μιασαραντάρα καψώνει όταν παρατηρεί μια σκηνή outdoor sex στην πόλη. Μια κακοζωγραφισμένη και πολύ πρόχειρα animated πενηντάρα, ε, γυροφέρνει σπίτι της. Μετά τα 30 το χάος…
Τελευταία ταινία του διημέρου η Προδοσία (Izmena) – κάθε φορά που το αναφέρω ακούω στο κεφάλι μου Κότσιρα #asemas.
Ένας κακομοίρης πάει για τσεκ-απ στην καρδιολόγο του και αυτή του αποκαλύπτει ότι, ε, ο άντρας της πηδιέται με τη γυναίκα του. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα αρχικά μυστηριώδες και στην συνέχεια βαριεστημένα τετριμμένο ερωτικό τετράγωνο με μια ανούσια ανατροπή άξιο filler επεισοδίου στο Κόκκινο Δωμάτιο (και πολύ σας λέω). Ένα σενάριο ξεπέτα της στιγμής με μοναδικό σκοπό να δικαιολογήσει κάπως και να ενώσει κακήν κακώς έτσι για τα μάτια του κόσμου τις (κι όμως) εμπνευσμένες και πρωτοποριακές σκηνοθετικές “μαγκιές” του Κίριλ Σερέμπρενικοφ, μια προς μια πρωτοφανείς και αποστομωτικές σκηνές, με αποκορύφωμα το… intimate μονόπλανο ξυρίσματος (!) της χήρας σαν (πιστέψτε με καθηλωτικό) έκφανση πένθους και το πέρασμα του χρόνου μέσω μιας αλληγορικής πορεία μέσα από το χιονισμένο δάσος και την αλλαγή ρούχων. Όσο ιδιοφυής και αν είναι η (οριακά καλύτερη της εβδομάδας) σκηνοθεσία, δεν δικαιολογεί την προχειρότητα του ενδιάμεσου (τρελά) filler υλικού και την κουραστική δίωρη διάρκεια.
Ατάκα της Ημέρας:
“Χύσε με σαν Ταριχευτής” (Higuita)
Ατάκα της Ημέρας 2:
“Η κατηγορούμενη είναι παρούσα;” (Χαρά)
Ατάκα της Ημέρας 3:
“Bienvenu” (The Capsule)
Ατάκα της Ημέρας 4:
(στην ουρά για το τηλέφωνο):
-Θα αργήσεις;
-Θα κάνω όσο χρόνο σου απομένει για να πεθάνεις
(Kame Koummando)
1 comment
Manos Nomikos says:
Nov 9, 2012
Μαζί σου Αρτέμη